بررسی عوامل موثر بر بازتوزیع لنگر در تیرهای سراسری پل های بتن آرمه با ارزیابی مقایسه ای آئین نامه بتن ایران و aci ۳۱۸-۰۲

آزمایش ها نشان می دهند که یک تیر سراسری بتن آرمه، با رسیدن لنگر در مقطع بحرانی به حد نهائی، دچار خرابی نمی شود، بلکه اگر سازه از شکل پذیری کافی برخوردار باشد، پس از تشکیل مفصل پلاستیک در نقطه بحرانی، بازتوزیع تنش و لنگر به وقوع پیوسته و سبب می شود که سایر نقاط سازه نیز همگون با مقطع بحرانی، به مقاومت و ظرفیت نهائی خود برسند. آئین نامه بتن ایران (آبا)، بازتوزیع لنگر را بر حسب درصد فولاد مقطع بیان کرده و آن را به مقدار حداکثر 20 درصد کاهش یا افزایش در لنگر منفی تکیه گاه محدود می نماید. حال آن که آئین نامه aci 318-02، درصد مجاز بازتوزیع لنگر را بر اساس کرنش کششی خالص دورترین فولاد کششی مقطع بیان کرده، و آن را به میزان حداکثر 1000 برابر کرنش کششی دورترین میلگرد، و یا در نهایت بیست درصد محدود می کند. در تحقیق حاضر، به بررسی محدودیت های کاربری درصد بازتوزیع مجاز لنگر، ارایه شده در آئین نامه بتن ایران و مقایسه آن با آئین نامه aci 318، پرداخته می شود. به این منظور، رابطه حاکم بر درصد بازتوزیع مجاز لنگر در تیرهای سراسری، با توجه به تامین شکل پذیری کافی استخراج گردیده است. سپس تاثیر پارامترهای گوناگون مانند بزرگی لنگر الاستیک تکیه گاه، نسبت طول دهانه تیر به عمق موثر آن، و تنش تسلیم فولاد کششی، بر میزان بازتوزیع لنگر ارزیابی شده، و در هر مورد نتایج حاصله با نتایج و منحنی های حاصل از روش آئین نامه های aci 318 و آبا در بازتوزیع لنگر مقایسه شده است. نتایج نشان می دهند که بازتوزیع لنگر در تیرهای سراسری بر اساس روش آبا در برخی محدوده ها با انتقاداتی همراه است. توضیح بیشتر در این مورد، در اصل مقاله ارایه خواهد شد.